می دونم شاید دارم زودتر از موعد می نویسم ...
لازم بود که بنویسم ...
"بیا بیا ...که نگارت شوم بیا ..."
لازم بود بنویسم ،گاهی فکرهایی تو سرم می یاد ، فکر هایی که شاید تو سر تو هم باشه شاید واسه همه آدم ها باشه مثل یه جوونه شاید تو اعماق دل همه آدم ها باشه ...
"بگو بگو... که چه کارت کنم بگو ..."
به آدم ها تو خیابون نگاه می کنم ، به اونها که پیاده می رن ...زنها ،مرد ها ، بچه ها ،به راننده های ماشین به موتور سوار ها ...هر کسی داره راه خودش رو می ره ..هر کسی تو این دنیا به راه خودش می ره ، بهشون نگاه می کنم ،از بالکن تو شرکت که به خیابون وزرا تو تهران مشرفه ایستادم و فکر می کنم دلمشغولی این آدم ها چی می تونه باشه ! ؟ یعنی اگه لایه لایه های غرور و خودپسندی رو از کالبد شون بزنیم کنار ، اگر این ظاهر ،این کالبد ،این جسم ،این تجسم کنار بره پشت این لایه ها چی دیده می شه ؟ یعنی اونها هم مثل من با یک تلنگر کوچیک با یک اشاره، با یک تصویر، با یک تصور،با یک موسیقی به اعماق می رن ؟یعنی اونها هم دلشون می لرزه ؟ از شنیدن یک حرف ،مثل امروز که همکارم بی پروا از من پرسید آیا تا به حال تجربه مردی رو داشتم و دلم لرزید، یا خوندن یک متن، مثل امروز که نامه چارلی چاپلین به دخترش رو خوندم و دلم لرزید یا شنیدن یک آهنگ که همه امروز این رو گوش دادم و همه اش دلم رو احساس می کردم انگار که در کالبدم بی تابه و فضایی برای ابراز می طلبه ...گنجایش غالب شخصیتم بهش تنگ گرفته بود ،به بلاگم اومدم تا...
حرفهایی که اینجا از من می خونی ،که لطف می کنی ، اکثرشون حرفهایی نیست که من رو اگه به عنوان یه همکار یا یه دوست معمولی بشناسی بهت بگم یا از من بشنوی... اکثر اینها مال وقتی که لایه لایه های غرور و شخصیت ام رو کنار بزنم و بشم یه بچه ،یه صداقت زلال، مال آدم هایی که خیلی بهشون نزدیک باشم خیلی ...مال خودمه ،مال لحظه های شیرین همجواری با احساس ام ..عمیق و ژرف و ناب ...
"نماز شام غریبان چو گریه آغازم ...به مویه های غریبانه قصه پردازم"
و اینک منم عریان بر روی میز تشریح ،ببین که چگونه لایه لایه از پوست ،رگها،پی ها و بافت ها را بر می دارم و اندیشه ام را احساس ام را ناب ناب برایت تشریح می کنم ...شرح می دهم ...
"به ناامیدی از این در مرو بزن فالی ...بود که قرعه دولت به نام ما افتد"
پس هیچ نگو ...وقتی حرفهایی از من می شنوی ، حرفهایی که نگفتنی است.
لازم بود که بنویسم ...
"بیا بیا ...که نگارت شوم بیا ..."
لازم بود بنویسم ،گاهی فکرهایی تو سرم می یاد ، فکر هایی که شاید تو سر تو هم باشه شاید واسه همه آدم ها باشه مثل یه جوونه شاید تو اعماق دل همه آدم ها باشه ...
"بگو بگو... که چه کارت کنم بگو ..."
به آدم ها تو خیابون نگاه می کنم ، به اونها که پیاده می رن ...زنها ،مرد ها ، بچه ها ،به راننده های ماشین به موتور سوار ها ...هر کسی داره راه خودش رو می ره ..هر کسی تو این دنیا به راه خودش می ره ، بهشون نگاه می کنم ،از بالکن تو شرکت که به خیابون وزرا تو تهران مشرفه ایستادم و فکر می کنم دلمشغولی این آدم ها چی می تونه باشه ! ؟ یعنی اگه لایه لایه های غرور و خودپسندی رو از کالبد شون بزنیم کنار ، اگر این ظاهر ،این کالبد ،این جسم ،این تجسم کنار بره پشت این لایه ها چی دیده می شه ؟ یعنی اونها هم مثل من با یک تلنگر کوچیک با یک اشاره، با یک تصویر، با یک تصور،با یک موسیقی به اعماق می رن ؟یعنی اونها هم دلشون می لرزه ؟ از شنیدن یک حرف ،مثل امروز که همکارم بی پروا از من پرسید آیا تا به حال تجربه مردی رو داشتم و دلم لرزید، یا خوندن یک متن، مثل امروز که نامه چارلی چاپلین به دخترش رو خوندم و دلم لرزید یا شنیدن یک آهنگ که همه امروز این رو گوش دادم و همه اش دلم رو احساس می کردم انگار که در کالبدم بی تابه و فضایی برای ابراز می طلبه ...گنجایش غالب شخصیتم بهش تنگ گرفته بود ،به بلاگم اومدم تا...
حرفهایی که اینجا از من می خونی ،که لطف می کنی ، اکثرشون حرفهایی نیست که من رو اگه به عنوان یه همکار یا یه دوست معمولی بشناسی بهت بگم یا از من بشنوی... اکثر اینها مال وقتی که لایه لایه های غرور و شخصیت ام رو کنار بزنم و بشم یه بچه ،یه صداقت زلال، مال آدم هایی که خیلی بهشون نزدیک باشم خیلی ...مال خودمه ،مال لحظه های شیرین همجواری با احساس ام ..عمیق و ژرف و ناب ...
"نماز شام غریبان چو گریه آغازم ...به مویه های غریبانه قصه پردازم"
و اینک منم عریان بر روی میز تشریح ،ببین که چگونه لایه لایه از پوست ،رگها،پی ها و بافت ها را بر می دارم و اندیشه ام را احساس ام را ناب ناب برایت تشریح می کنم ...شرح می دهم ...
"به ناامیدی از این در مرو بزن فالی ...بود که قرعه دولت به نام ما افتد"
پس هیچ نگو ...وقتی حرفهایی از من می شنوی ، حرفهایی که نگفتنی است.
